Στους δρόμους με τα στρωμένα ροδοπέταλα ,
μ´ αμυγδαλιές που ευωδιάζουν,
που άνοιξη μοιράζουν,
σ´ αναζητώ 
και ψάχνω τον παλιό σου εαυτό...
ψάχνομαι να βρω
το παιδί που  παίζει το κρυφτό...

Λες κι η ώρα δεν περνά,
μοιάζει να ´ ναι ξαστεριά,
να ´ ναι όπως άλλοτε...
φωτεινά, αγνά,
σαν χιόνι , 
σαν  του χωριού τ´ αλώνι.

Τρύγαγα τον Αύγουστο
τ´ αμπέλια,
οι μέλισσες γελούσαν
μες τα μέλια ,
κοίταζα μια κίτρινη αυγή
να με ξυπνά...

Και τα κοφίνια απλώναμε,
πατούσαμε τσαμπιά,
χόρευα και χόρευες,
επάνω στα κρασιά,
παντού φωνές, ζωές απλές,
ξέραμε που μέναν  οι χαρές ...

Σ´ εκείνο το χωριό
να γύρναγα,
μ´ όλα να ήταν ίδια,
ένα χρώμα, 
σακιά γιομάτα χρόνια,
όμοια μέσα στο τώρα.

Με τους ίδιους,
με τα μετά να’ ναι όπως τα πριν 
και τα παλιά
να μένουν ζωντανά...
στη μνήμη,
στην πρύμη,
σε κάθε αιώνιο ...που σβήνει...

Εκείνο τον τρύγο 
όλο και ψάχνω ...
να δοκιμάσω τον μούστο του
έως τον πάτο...
και τον Αμπελουργό...
να τρέχω ν´ αγκαλιάσω...

Ζήτα απόψε
  να φύγω σαν και τότε,
αχνά...σιγά...
σαν το ουράνιο τόξο
που φέγγει και δεν γερνά...
που ζει ψηλά
και ....κανείς δεν ...ξεχνά...

ποίημα Αδαμαντίας Μαρκαναστασάκη
4/2/2016

Συλλογή "Χνάρια στο Φως"