Στο όνομά μου σε τραγουδώ,
πίσω απ´ τα μελτέμια σε φυσώ,
ανθού το γιόμισμα
κυπαρισσιού  ανάστημα,
σε προκυμαίες πλένω το φως.

Φέρνει ο νοτιάς το χρυσό θυμίαμα ,
γιορτή Θεού το δικό σου πλησίασμα ,
η συννεφιά καρπό θα δώσει...
η γη μας πάλι θα οργώσει.

Βοριάδες, αράδες αφρού κύματα
τα πλοία που σαλπάρουν ,
με μύριες ευχές, λευκές φωνές ,
στα χάρτινα λιμάνια θ´ αράξουν.

Κι εμείς στις βρύσες, στα ξωκλήσια,
σε κοιμισμένες λίμνες 
θ´ αναστηθούμε,
πρωί, πρωί, θα πιούμε,
τα παλιά να ξεχαστούνε.

Γρήγορα να´ ρθούν
τα λόγια με τις πράξεις,
εικόνες απ´ τις στάχτες,
οι προσευχές με μυρωδιές 
στων ουρανών τους φράχτες ,
ν´ ανοίξουν με  τα θαύματα ,
να φανερώσουν οράματα ...

Ψηλά αητέ μου
πέτα να πιάσεις τις κορφές,
ν´ ανθίσουν όλων οι ζωές ,
ηλιοβασιλέματα με τα ευωδιαστά σου νεύματα
η πλάση θα γιομίσει 
κι ο Πλάστης πάλι, ξανά ,όλο χαρά , απ´ την αρχή θα χτίσει...

ποίημα Αδαμαντίας Μαρκαναστασάκη
29/12/2015