Έλα…εκεί που
Είναι τα φώτα 
σαν κερί , σαν μνήμα,
που περιμένουν Ανάσταση σε μακρινό σου κύμα…

Έλα…Απόκαμα που κόπασα
τους κόμπους σου να λύνω
και βάσταξα τόση βροντή
στη σκόνη για να ντύνω…

Του όχλου τα πανέρια
που ράντιζαν του ονείρου μου αγέρια
και τάισαν τα μελανά σου χέρια.

Γιόμισα... με ανάμματα
με χιλιάδες θαύματα!

Ναι στ’ αλήθεια
σήκωσε το λίθο της βοήθειας
σηκώθηκε από του ύπνου τη συνήθεια
γεύτηκε πάλι της ζωής την πίκρα

Πόσους ήλιους να δεις
πόσα αρώματα να πιείς
εκεί που τον Κτίστη αντικρίζεις σαν ζεις;

Έλα με …Τόσες μελωδίες
Αγγελικές οπτασίες
που διώχνουν με φτερούγες βαριές κατηγορίες…
και βλέπω σε ηπείρους
σε σύμπαντα, με τύμπανα

Εσένα που λατρεύω
Εσένα που παλεύω…

Απ’ αλλού να νικιέμαι
με κάπες να πλανιέμαι
Να  με καλείς
να βάφεις με πνοή
να καις με ντροπή
να πληρώνεις τα δάκρυα
με προσταγή …

Άσε με στην ζωή αυτή
να νιώσω τον θάνατο
την οσμή , το αθάνατο
να τυλιχτώ σε σάβανο…

ν’ ακούσω εκεί έξω τ’ όνομά μου
ν’ αγιάσω στο στερέωμά μου
ν’ αφήσω το αίμα στο αγιόκλημά μου…

Έλα ….κρίμα
γλυκιά οπτασία
ανάξιο τέλμα
στεγνή προδοσία,
στου κήπου το χώμα
πηλός από σώμα,
Τετάρτη να γίνω
Θεός σου να μείνω
Τη δύση του χάρου να φτύνω…

Έλα..έξω
για ν’ αντέξω
τη σάρκα της γης να μην ξαναφορέσω…
την αιώνια στάλα της βροχής…να πιώ…να σε χωρέσω
στα κιούπια της στολής…που απόψε θα ξοδέψω…ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ…ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ «ΕΛΑ ΕΞΩ»

ποίημα Αδαμαντίας Μαρκαναστασάκη
30/3/2018

Συλλογή "Χνάρια στο Φως"