«Σαν στάχυ»

Σαν στάχυ ματωμένο
στον κάμπο της θυσίας,
για μια πατρίδα, για μια θρησκεία ...

Με πήγανε στο ξέφωτο 
για να γιομίσω θάνατο,
να ζήσω με τα θηρία.
Κι ο ήλιος εβασίλεψε
και τα βουνά σώπασαν
κι οι άνεμοι αγκυροβόλησαν 
κι οι πόλεμοι κόπασαν.

Για μια θυσία...για πληρωμένη αμαρτία.

Φοβήθηκα για λίγο μόνο,
μα έτρεχε το αίμα 
βουβό, πικρό, με κόπο ...

Σου ζήτησα μια χάρη τελευταία,
να θυμηθείς μια προσευχή 
γι’ άλλους παραπέρα,
για τ´ αδέρφια που δεν έχω,
για τα βάσανα που δεν αντέχω,
για τα σάβανα που θα δέσουν,
για τις ώρες που  θα φέξουν.

Ανεβάστε τα πανιά
τα στέφανα, τ´ ασημικά 
πετάχτε τα τελευταία φορά,
για μια θυσία...στην Παναγία.

Σαν στάχυ γέρνω
και στέφανο μονάχος γδέρνω,
λίγο απ´ το θάρρος μου μαδώ
για λίγο κλεφτά κοιτώ...
να σε δω...
να σου πω...
πρόλαβα τα χρυσάνθεμα να πιω,
πριν σωριαστώ,
πρόλαβα απ´ το ποτήρι σου να πιω,
την άβυσσο να σβήσω ,
τον κάμπο ν´ ατενίσω...
΄Ο, τι παντοτινό να νικήσω...

ποίημα Αδαμαντίας Μαρκαναστασάκη
10/3/2016

Συλλογή "Χνάρια στο Φως"

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « “Κοιμισμένες αλήθειες.” «Σιγή για δυο» »