«Δεν είναι βολετό στον άνθρωπο να αποκαλύψει παρά ένα κομμάτι της αλήθειας σε μια δοσμένη στιγμή. Και είναι φυσικό να θέλουμε, καθώς περνούμε μαζί και να γυρεύουμε και ν’ αγωνιζόμαστε για ν’ αποκαλύψουμε τη δική μας αλήθεια. Και δεν είναι διόλου απίθανο τούτο να σημαίνει, πολύ περισσότερο, ότι η αλήθεια υπάρχει μονογενής και αναλλοίωτη , εκεί που ο άνθρωπος δεν μπορεί να την φτάσει παρά ότι η αλήθεια είναι σαν τα κομμάτια του πάγου που κατεβάζει στην τύχη ένας ποταμός» Σεφέρης
«Ἀδριανοῦ τέμνουσι χεῖρας καὶ πόδας -Χεῖρες πονηρῶν, ὧν φονοδρόμοι πόδες.-
Ἐν τῷ βίῳ σύνευνος, ἐν δὲ τῷ πόλῳ Ἀδριανῷ σύσκηνος ἡ Ναταλία».
Κοντά σε μιαν αλήθεια …μαγεύομαι,
Κοντά σε μια βοήθεια μαζεύομαι,
εκεί που γίνηκες άναμμα,
ένα φωτεινό απαύγασμα
σκουριάς χρυσάνθεμα,
που βόσκει στης λήθης τ’ ανάθεμα…
Φουρά μού γιομίζουν χιλιάδες χορούς
μ’ όλο ανέμελους βηματισμούς,
αλήθεια σου λέω
μπροστά σου σαν κλαίω,
μα την κλωτσάς με βρισιές,
κρυμμένα, βαλμένα
σε κόρες - ντροπές…
Περνάς και γυρεύεις του πάγου λουριά,
Φοβάσαι φιρμάνια π’ ανάβουν φωτιά,
κοιμάσαι σε δέντρα ολούθε γυμνά,
φιμώνεις τα χτένια στη ρεματιά…
Ένα μου ντύμα κυνήγα ξανά,
να λογαριάσω κομμάτια στην σιγαλιά,
να λύσω μελάνια με εκατό σου σπαθιά,
ντυμένοι μ’ αιώνες η ξαστεριά…
Δεν είναι γραφτή σ’ εμάς
η λησμονιά,
μια για να μείνω θα βρω μαντεψιά,
σαν γλάρος ξεμείνει με τον νοτιά,
θα τρέξει σαν δείλι στην καταχνιά..
Μια να πλαγιάσω , μια να βρεθώ
σμίγω νεφέλες και ξεδιψώ,
σε ύψη χαμένα στα ιερά,
πουλάς σε τσαντίρια τα θυμιατά…
πουγκιά μας οι τύχες
ξανθές, φετινές
που λείπουν βγαλμένες
οι φορεσιές…
Γυρνάω με χώμα
να βολευτώ,
μ’ ένα μου κρίμα εκλιπαρώ,
σεντούκι γιομάτο
μ’ εσένα πουλώ,
στεγνό ως τον πάτο
το πιόμα αυτό…
Φτάσε στην τύχη να σε χαρώ
απ’ όλη την ψύχρα να φυλαχτώ,
να σκάψω γι ‘αλήθεια
να φοβηθώ,
του γάμου βοήθεια
να σου ζητώ…
Αλήθεια σου λέω…μα δεν σε κοιτώ…
Του κόσμου το άσπρο δεν το θωρώ,
μια να περάσω, μια να βρεθώ
σε όλα τα «όχι» σβησμένα «μισώ»…φτάσε στην τύχη να σε χαρώ…
Άντα Μαρκαναστασάκη
26/8/2020
