Άπλωσα τα νυφικά χαλιά μου
στ’ ατίθασα μαλλιά μου…
φόρεσα γυμνή το νυφικό
κι έστρωσα ένα σπιτικό,
που δεν θα βρω
στο πουθενά,
στα χνώτα του βοριά
μέσα στον γκρίζο μου βραχνά…

Με νεράιδες ονειροβατώ
πρίγκηπες ακολουθώ,
μαγεύομαι, σε κυνηγώ
εφιάλτες η όψη μου
παραμιλώ…

Γύρισες και κρύβομαι
απ’ τον παλιό μου εαυτό,
τώρα που ξύπνησα και ζω
στ’ απόνερά μου ξαγρυπνώ,
να μην πλυθείς,
να μην τα δεις
και δεν με θέλεις σαν θα’ ρθείς.

Ένας και μόνο ακούει την βοή,
μυστικά που κρύβουν την βροχή…
κι εσύ να λύνεις τους κόμπους μου
τους αιώνιους φόβους μου,
απάνω σου βάζω τους κόσμους μου…
και τους σηκώνεις…
όλους τους φιμώνεις …

Μην μ’ αγαπάς άλλο ξανά,
σβήσε τα φώτα τα λαμπρά,
ξαγρύπνα στο πλάι μου για συντροφιά
κι άπλωσε ξανά
τα κόκκινα μου τα χαλιά,
ντύσε με δειλά,
στολίσου γιορτινά,
σαν στρώνω τα τραπέζια τα χρυσά…

Άπλωσα ξανά τα νυφικά
δίπλωσα γυμνά μαλλιά…
κι έκρυψα στα κελάρια σου
ένα και δυο μου …ξωτικά…

πες μου αλήθειες στα κλεφτά…
να κάνω όνειρα αχνά…
πως είσαι γιομάτος
μια ξένη μυρτιά…

Α.Μ.
26/12/2020