Διαμάντι του ξανθού αετού
ήλιε φτωχέ μικρού παιδιού,
λυσσομανώ να μαρτυρώ,
να πίνω σάρκες ξένες,
να φέρω λάφυρα νεκρούς
πολλούς αγαπημένους…
να σωριαστώ χορεύοντας
με λύκους που βογκάνε,
να κυματίσω γαλανές εκεί που σε πατάνε…

Στου βράχου μέσα μου κοψιά
θα φιλευτώ νταούλια,
οκάδες γενιτσοχωριά θα κάψω …- σαν μαγευτούν τα νυχτοπούλια…
Μη με φωνάζεις άλλο πια με τ’ όνομα που ξέρεις
μαχαίρι λέγε με ξανά… στον κόρφο μου να φέρεις…