Είναι στρωμένες στη σειρά του δρόμου
Με την τάξη της απλής ομορφιάς τους
Γερές, αυτάρκεις και ταπεινές
Δεν τις μετράς
Ξέρεις πως όλες επίτηδες φυτεύτηκαν
Πρόχειρα
Χωρίς την αγάπη και το θαυμασμό
Αυτού που αγαπάει τα φυτά
Άλλοθι στην εγκατάλειψη
Του όλου από όλους
Αδιάφορη αισθητική
Του κοιμισμένου κράτους
Όμως αυτές λίγο τις νοιάζει
Ούτε πτοούνται
Ανθίζουν με όποιο καιρό
Φουντώνουν βάφοντας ροζ και άσπρο
Ένα γύρω
Κι όλο χαιρετούν και χαιρετούν
Κι εσύ ταξιδιώτη
Μόνο όταν καίει φρικτά ο ήλιος
Κι όλα μοιάζουν άδεια
Μέσα κι έξω
Τότε τις βλέπεις που είναι εκεί
Και με το λύγισμά τους
Στον ασθενικό άνεμο
Χαρίζουν χιλιόμετρα ομορφιάς
Παρηγορούν το ξερό τοπίο της ψυχής
Βεβαιώνουν ολάνθιστες και καρτερικές
Αυτό που αν είσαι τυχερός
Θα ανακαλύψεις
Περιπλανώμενος στη ζωή
Ότι « Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο»
Κύριε, σ’ ευχαριστώ για τις πικροδάφνες Σου.