Άραγε ποια τέχνη βρήκε το γιατρικό της ψυχής μας;
Κι ακόμα
Το βρήκε;
Η μας έρριξε καταπρόσωπο τη δυστυχία μας
Ακόμη πιο φανερή, ακόμη πιο πλούσια από τα πάθη μας;
Μπορεί άραγε μόνη της να γιατρέψει κι αυτή την πραγματικότητα;
Προσπαθεί η καημένη
Να αναβάλει τον θάνατο
Να τον ξεχάσει
Δεν μπορεί όμως να τον υπερβεί
Τη συναδέλφωση με αυτόν τον φρικτό
Τον ανέλαβε Άλλος
Ο Διχασμένος
Αυτός που μας υποσχέθηκε την υπέρβαση
Αυτός που γέμισε το κενό της όποιας διανόησης
Της πιο υψηλής ακόμα δημιουργίας
Διχασμένος στον Σταυρό Του
Που κι αυτός με το σχήμα του
Τι άλλο μας καταδείχνει
Παρά το ότι είναι έτσι γιατί μόνο με αυτό το σχήμα
Μπορούσε να Τον υποδεχθεί
Δεν θέλω τη τέχνη σοφίτα της απελπισίας μου
Δεν τη θέλω μουσείο της αμφιβολίας μου
Τη θέλω στέγη του διχασμού
Αρχονταρίκι του «Διχασμένου» μου
Έτσι την θέλω
Να νοιώθω κι εγώ μέσα της
Διχασμένη του φόβου
Όχι όμως δραπέτης του ονείρου.

(Αφορμή για το ποίημα αυτό στάθηκε μια φράση του Γιάννη Τσαρούχη ως αποτέλεσμα βαθιάς μελέτης του ανθρωπίνου προσώπου και της τέλειας εκδοχής του στο πρόσωπο του Θεανθρώπου, όπως περιγράφεται και αποσαφινίζεται από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας... "Μακάριοι οι διχασμένοι").