Δίπλα στην αλμύρα της θάλασσας
Την απίθωσε η απουσία του
Μέσα στον ήσυχο παφλασμό των νερών
Κάτω από τη παρέα των φλύαρων γλάρων
Ολομόναχη μέσα στην άγρια ομορφιά
Χωρίς η μοναξιά αυτή να πονάει
Αφού ο κύκλος της ζωής
Συνεχίζεται της είπαν
«Θες δε θες»
Κι εκείνη υπάκουσε
Κουρασμένη πιά
Να ψάχνει, να ρωτά, να αμφιβάλει
Μια ζεστή συγκατάβαση
Την καλύπτει
Ούτε όταν ο αέρας κρυώνει
Αλλάζει κάτι
Υπάκουη συμβιβασμένη
Με μόνο ένα μικρό ερωτηματικό
Που και που
Να βασανίζει το ήσυχο πιά μυαλό της
Αραγε,
Στην κούραση υπάκουσε;
Στο νόμο της ζωής που συνεχίζεται;
Η στην ελπίδα που βάφει καμιά φορά το γκρίζο;
Μόνο αυτό το μικρό ερωτηματικό
Μόνο αυτό
Ταράζει το είναι της
Τη βγάζει από την ησυχία της
Ευτυχώς όμως
Το σημείο πιάνει αέρα
Και μένει ήσυχη εκείνη
Μη τυχόν θυμώσει παραπάνω η θάλασσα.