Είναι μοναχική η λάμπα του δρόμου.
Το μόνο που κάνει,
είναι να φωτίζει…
σε μια μονότονη, αέναη επανάληψη.

Αυτή η επανάληψη όμως είναι,
που μας ξαναζεί ή μας σκοτώνει.
Γιατί πόσο μπορεί να αντέξει κανείς;

Κι εγώ μόνος στο δωμάτιο,
δε τολμώ να ανάψω το φως…
Φοβάμαι πως για μια ακόμα φορά,
θα ρίξει λάμψη στο μυστήριο
που κρύβει το κλειστό βιβλίο,
η σκοτεινή φωτογραφία.
Και θα διώξει τη σκέψη…
Γιατί η σκέψη φοβάται το φως.

Κλείσε τα μάτια σου…