Στρέφοντας το βλέμμα με απορία στον Αύγουστο του παρελθόντος, που τόσο βιαστικά μας προσπέρασε μέσα στη δίνη της δύσκολης πραγματικότητας, καθηλώνεται η σκέψη στη λεπτή, λευκή, διαχωριστική γραμμή του παρωχημένου πλέον μήνα της Παναγιάς και του φευγαλέου Σεπτέμβρη της Ινδίκτου.
Ξεφεύγοντας από τα όρια του πλασματικού χρόνου, μέσα σε ένα τόσο διαφορετικό νήμα ζωής και αφθαρσίας, κοίμησης και αναγέννησης, μέτοχοι υπερχρονικής εμπειρίας με επίγνωση, συνείδηση στον τρισήλιο Θεό, επιδιώκοντας την επίκληση στο μέγα έλεος Του, κουβάρι ανθρώπινο, πεταμένο στη κρίση Του, συρρικνώνουμε το κάθε «είναι» μας, κι αναζητούμε τ’ ανώτερα ψυχής, όπως ζωγραφίζονται σε κάθε έκφραση ματιών, σε κάθε αποτύπωση συναισθήματος εικόνας Παναγιάς… Αλήθεια, τι δέος και φόβος κατακυριευει τη ψυχή για το «παρθενικό» αυτό πέταγμα με δανειζόμενα των αγγέλων τα υπερμεγέθη φτερά! Ταξίδι ζωής σε… αιγαιοπελαγίτικους καιρούς, μέσω εικαστικής τέχνης... Η εικόνα και η ανάλυσή της, το «είναι» της Θεολογίας και το ανθρώπινο «φαίνεσθαι»... με πρώτη στάση στη Κυρά των Αγγέλων…
Παναγιά η Φρατσιώτισσα στα Κύθηρα!
Δεσποτική, ένθρονη σε χρυσοσκάλιστη βασιλική παράσταση… στεφομένη από αγγέλους που την υμνούν, την αγκαλιάζουν γύρω της φύλακες της πίστης, περιμένει... Τα μάτια της μεγάλα, αμυγδαλωτά, τα ρίχνει στο ίδιο επίπεδο ύψους ματιάς με το ανθρώπινο, στην ίδια νοητή ευθεία, απτή, προσβάσιμη στην αφή του πόνου, που τον τυλίγει με το πλούσιο μωβ μαφόριό Της, κειμήλιο ιερό, αναδύοντας άρρητη ευωδία από τη στέψη της, καθώς αποπνέει γαλήνια αυτοπεποίθηση, σεβασμό στην τελειότητα του θείου… Λυρικό σχήμα αισθητοποίησης του κάθε πιστού σε ιερή προσήλωση.
Και ύστερα... η ίδια η Παναγιά μεταμορφώνεται! Γοργόνα του Στρατή Μυριβήλη, βουτά στο απέραντο καθάριο μπλε του Αιγαίου∙ χάνεται μέσα στα χαρακτηριστικά των κατοίκων του ψαραδολίμανου στη Σκάλα Συκαμινής…
Λέσβος, η Παναγιά η γοργόνα… «σύνθεση διαφορετικών εμπειριών και δυνάμεων του νησιού»… Παναγιά που αγωνίζεται στις προσευχές και συγκρούεται με τα στοιχειά της θάλασσας, ιερή θεότητα μόνη της, σκουρόχρωμο το πρόσωπο της από αλάτι και ήλιο αιγαιοπελαγίτικου νησιού, ταυτίζεται με ελπίδες, συνειδήσεις, αγωνίες, φεγγάρι ολόγιομο το φωτοστέφανό Της και η τρίαινά Της... δεσποτική ράβδος, τρικ’ερι, έκφραση τριαδικής θεότητας καθώς υψώνεται στο μολυβένιο ουρανό συμπαρασύροντας τ’ ανομήματά μας μπλεγμένα να κρέμονται, να αιωρούνται στη βαριά, μεταλλική ράβδο Της καθώς στροβιλίζει ανέμους ψυχών, αναδεύει πελάγη ζωής, σκάλα επίγεια υψωμένη σε μακρινούς για μας παραδείσους…
Για λίγο νηνεμία… Όσο το παρθενικό Της χέρι σπρώχνει την χάρτινη των ονείρων μας βάρκα νοτιότερα… στους Λειψούς!
Στην Παναγιά του Χάρου…
…ανθοδέσμη συναισθημάτων τα μάτια Της, μέσα από κάθε απόχρωση του λευκού και ζωφερού! Άλλοτε μόνη, ορθώνει το κύρος Της σα γοργόνα του Στρατή Μυριβήλη εξωραΐζοντας διηγήσεις, κι άλλοτε ξεχωριστή, ιδιαίτερη, μοναδική, να κρατά αγκαλιά το γιο Της, όχι πλέον σα βρέφος, αλλά… νεκρό, σταυρωμένο… με μια μητρική πληρότητα ν’ απλώνεται στο πρόσωπό Της κι ένα μειδίαμα ηθικής ικανοποίησης, που προσφέρουν τα πονεμένα μάτια Της ότι όλα «τετέλεσται», όλα είναι φως, όλα αιώνια, να γλυκαίνει το θρήνο της από το θάνατο που γεύεται, κι εμείς, η τρίτη διάσταση μπροστά στην απεικόνισ’η Της, αγκάθινο στεφάνι στα πόδια Της, να θέλει να συμπάσχουμε στην προσευχή στο Ζωοδόχο μνήμα που καθημερινώς επισκέπτεται! Κρινάκια λευκά, ανθισμένα, ριγμένα στην αγκαλιά της, θυμίαμα προσφοράς το άρωμά τους στη Ζωαρχική Μητέρα κάθε εποχή του Αυγούστου… και είναι τόσο δυνατή η ευωδία των μύρων Σου, που ξεπερνά όλα τα αρώματα του χωροχρόνου, διασκορπίζοντας τα έως την Πελαγονία.
Παναγιά μου Πελαγονίτισσα…
...η θλίψη όλου του κόσμου να κρέμεται στα βαριά Σου βλέφαρα, στα πένθιμά Σου μάτια, να διαχέεται σε όλο το δεξί παρθενικό Σου χέρι που σφίγγει το ιμάτιο του βρέφους Σου, άγιο φυλακτό να το κρατήσεις στη δική Σου αγκαλιά… για πάντα! Τραγική ειρωνεία… γέμισαν τα μάτια Σου… κι εμείς φιγούρες τραγικές, κρεμόμαστε σε κάθε σύσπαση μελαγχολίας των βλεφάρων Σου, σε κάθε μητρική Σου αγωνία μέσα από τη συγκινησιακά φορτισμένη κίνηση των χεριών Σου που υπαγορεύουν το… «φαίνεσθαι», λεπτή, διάφανη κλωστή περασμένη στο αριστερό σου χέρι, να το κινεί, νήμα λυτό, προσφορά του Υιού Σου σε μας, απλόχερα να μοιράζεσαι τις τρυφερές μοναδικές στιγμές μητρότητας… Και το «είναι» να φωνάζει επίμονα, να ξεδιπλώνει το ανθρώπινο, το κτητικό αναφαίρετο δικαίωμα μωρομάνας να δέσει τον καρπό της στο σώμα της..
Εικόνες Παναγιάς...
…θλιμμένες, δακρυσμένες, όταν τα μάτια σας δύουν, η αναγέννηση όλου του κόσμου κρέμεται στα κάτω υγρά, πονεμένα βλέφαρα σας… ενσάρκωση όλων των ανθρωπίνων πόθων ο ταπεινός σας θρήνος, γυναικεία ζεστή φωνή, της Λαμπέτη θαρρώ, σε θεατρικό έργο "Ηχώ-Νάρκισσος", καθώς ακούγεται ο απόηχος της φωνής Σου «Εγώ σ’ αγαπώ!»…
Κι εμείς… θέατρο του παραλόγου, που βιώνουμε μακριά από τα μάτια Σου Παναγιά μου… λόγια του Νάρκισσου ειπωμένα από τον αείμνηστο Χορν: «δεν είπα τέτοιο πράγμα εγώ… δε σε ξέρω… δε σ' αγαπώ…»
Αχ Παναγιά…
Πόσες φορές τα λόγια σου συνταυτίζονται, εκκωφαντικός συλλαβισμός, μ’ εκείνα τα ειπωμένα απ’ την Ηχώ «σ’ αγαπώ»... πόσες άλλες τα δικά μας, τ’ ανθρώπινα, με την άρνηση του Νάρκισσου...
Και τώρα… ο Σεπτέμβρης της γέννησης Σου, σε βρίσκει πάλι θρηνωδούσα… να παραμορφώνεται το χρώμα εικόνων από το κλάμα σου, να αλλοιώνονται χαρακτηριστικά ψυχής, κι εμείς το ανθρώπινο, συρροή φόβου, μάζωξη περιέργειας στη προσκύνηση Σου.. Παναγιά Θρηνωδούσα!
Το βλέμμα σου άψυχο στην απεραντοσύνη της κενής αγκαλιάς Σου... Η τελειότητα των κινήσεών Σου αναδεικνύει το ανθρώπινο μεγαλείο… πρότυπο μάνας, που μένει μαρμαρωμένη στο χρόνο, εκεί που σταματούν όλα σε γεύση ζωής και παιδικού χαμόγελου, σε χάδι και δημιουργία καθώς τα παρθενικά Σου χέρια, άδεια έμειναν, ν’ αγκαλιάζουν το ίδιο μέγεθος, την ίδια θέση σώματος του βρέφους, που περιμένεις να φωλιάσει πάλι κρύβοντας τις δεσποτικές Του παλάμες στη ζεστασιά της καρδιάς Σου Παναγιά Καρδιώτισσα…
…ν’ ανοίξει διάπλατα, να τεντώσει τη δειλή αγκαλιά Του, να Σε κλείσει μέσα για πάντα, περιβάλλοντας τη συγκρατημένη Σου μελαγχολία, Παναγιά Παρηγορήτισσα…
…ν’ αποσπάσει το χάδι Του την προσοχή Σου από τον άνθρωπινο πόνο, που στάζουν τα μάτια Σου, να Σου ψιθυρίσει η άχνα της αναπνοής Του με χερουβικούς ψαλμούς τα ευλαβή λόγια του ιερού Δαμασκηνού, των υμνωδών της Εκκλησίας μας… «Μητέρα», Εσένα, την «άνω Ιερουσαλήμ», την «Ζωήν η κυήσασα», Μητέρα όλων των ανθρώπων, «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατιθημι...»!!!
«Αλεξάνδρα»
24.09.2020
Παναγίας των Μυρτιδίων…
