Φωνή υμνωδών ανατείνουσα, παρακλητικά χέρια δέησης τα ψάχνει σε... απόκρυφα μέρη του νου... κάθε κρυψώνα συναισθημάτων αναταράσσεται, καταρρέει, τραπουλόχαρτο που ισοπεδώνεται στο πέρασμα της πίστης, της ακλόνητης πεποίθησης ότι η θεία χάρις ρέει στα μάτια Του... γέμισε διττές αλήθειες πάλι το πονεμένο πρόσωπο Του... ήρθαν και εναποτέθηκαν όλα τα εκδιωχθέντα συναισθήματα ψυχής στο βλέμμα Του, εικόνες πλεγμένες με βασιλικό να ταξιδεύουν σε όλα τα μάτια του κόσμου... και είναι τόσο μεγάλος ο τρόμος τους... που κλείνοντας ερμητικά τα βλέφαρα, Του σφίγγουν ανέλπιδα το χέρι... φωνές διαμαρτυρίας υψώνονται στο δικαστήριό Του.. ας σφαλίσουμε την πόρτα της ανταρσίας και αναταραχής, θέλει σιωπή βαθιά ο άγγελος της πίστης!

Κουφωτό το παράθυρο, γαντζώνεται σε μικρή χαραμάδα, ίσα που μπορεί να κλέψει η ακτίνα φωτός την προσοχή μας... παίζει για λίγο με τις ελπίδες μας, αναπαράγει άλλες φωτεινές, άλλες πάλι νιφάδες χιόνι του Μάρτη που λιώνουν στον θαυμασμό μας... ευθυγραμμισμένος απέναντι ο άγιος, οπτική γωνία κι αν διαλέξεις είναι εκεί, απέναντι, στέκεται, άλλες φορές ολόλευκος, επιβλητικός, έφιππος να καταφθάνει σε αφουγκρασμούς αιτημάτων της νέας πατρίδας, κι άλλοτε κουρασμένος, σκυφτός, λερωμένος, λαβωμένος από συμπεριφορές και συνθήματα, περόνη να άδεια τρύπα την καρδιά στον περίαυλο του παλατιού του!

Πάλι έφυγε ο Θεός από το μυαλό, τον διώξαμε... εκεί που ζωγραφίζαμε τα μελαγχολικά Του μάτια κύλησε όλη η μπογιά και έπεσε στην ποδιά μας...

Τον συκοφαντήσαμε που μας χάλασε την ιδέα τέχνης...

Τον κυνηγήσαμε... σκυλί αδέσποτο που μας άρπαξε το κέρας της Αμάλθειας...

Κι ο άγιός Του; Δεν φεύγει... είναι πάντα πινελιά στο ίδιο σημείο καμβά της ζωγραφικής... θρησκευτική λογοτεχνίας στην ανάγνωση μας... το διαβάζουμε φωναχτά και το αυτό επιδιώκουμε... αρεσκόμαστε στο ν' ακούμε λεκτικά σύνολα, να γινόμαστε νάρκισσοι... Δεν θέλουμε τίποτα να πάει πιο 'κει... η ίδια στάσιμη κατάσταση... Τι κι αν γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια επανάστασης... στεκόμαστε απέναντι στον ναό του αγίου, αποσβολωμένες φιγούρες, καθώς οι εικόνες ετών αγώνων περνούν μπροστά μας, αναπαράσταση ταινίας στον γεμάτο συναισθήματα τοίχο του ναού Του... Μακάρι να μπορούσαν τα χέρια να γράψουν τη λέξη ελευθερία με ανοξείδωτη μπογιά στους τοίχους της φυλακής μου, όχι στον ναό μου, αυτός είναι ήδη ελεύθερος!

Σφουγγάρι, να καθαρίσουμε τα ανομήματά μας...

Ασβέστη, να κάψουμε το φασισμό που μας διαπνέει...

Είμαστε όλοι εκεί... έτοιμοι να εξαγνίσουμε τα μαύρα συνθήματα, να βάψουμε με απαστράπτουσα διάθεση το ογκώδες παλάτι του Θεού... και πόσα άλλα ατοπήματα... εικόνες που στροβιλίζονται και μας συμπαρασύρουν σε ανάληψη πρωτοβουλιών... Τελικά, μας παρατούν μόνους, μαριονέτες σε απραξία, στοιβαγμένες στα σκαλοπάτια του αγίου...

Τέλειωσαν πάλι τα ενεργά αποθέματα μαζί με το δειλινό που εκπνέει...

Ένας άγιος, με ζωγραφισμένες στους κίονές του χίλιες εικόνες-λέξεις, σκουπίζει και τις τελευταίες μας προσπάθειες στον προαύλιο χώρο του... ο ίδιος, ταπεινά, σκυφτός, ενδεδειγμένος τα απλά ενός εργάτη των κήπων ρούχα, μαζεύει και την τελευταία ελπίδα που του πετάξαμε...

Ξημερώνει άλλη μέρα. Κουφωτό το παραθύρι των σπιτιών, ίσα που χωρά η νέα ελπίδα της προσμονής... ν' ανοίξουμε τα μάτια και να 'σφαλίσουμε την εικόνα του ναού. Εκείνου που βεβηλώσαμε, που τον παρατήσαμε - Μονάχο- να σκουπίζει γονατιστός τις ιδεολογίες μας... Απ' όποια οπτική γωνία και να απλωθεί το βλέμμα στο προάστιο, συναντά τον Μικρασιάτη άγιο, γαντζώνεται στον επιβλητικό του τρούλο, τρομαγμένα ψυχής... Σεραφείμ. Τα συναισθήματα, ρόδα σπαρμένα στα πόδια του, στον άγιο που τιμώντας τον, τον εγκαταλείψαμε να μαίνεται σκυθρωπός να... εξαγνίσει τον ναό ΜΑΣ!

Αλεξάνδρα.