Η γνώση καταδικάζει αυτόν που την κατέχει. Τον καταδικάζει να ξέρει…να έχει επίγνωση…να γνωρίζει μέρος μιας αληθινής διάστασης, ενός μικρού σημείου της περιβάλλουσας πραγματικότητας.
Τοιουτοτρόπως λογοδοτεί, καταθέτει και αντιμετωπίζει την συνέπειά της σε σχέση με συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες με αυτή συμπεριφορές.
Διαθέτει την δύναμη μιας ασφάλειας, που όμως είναι επίπλαστη, αφού το να μην πλέεις στην αμάθεια, γεννά αέναη αναζήτηση, συνεχείς προβληματισμούς, ανησυχία στο πνεύμα, μη εφησυχασμούς, επαγρύπνηση, αγωνιώδη ταραχή μήπως υπάρχουν και άλλες πτυχές που διαφεύγουν, λοιπές εκφάνσεις, που πιθανόν και να αλλοιώνουν αυτό που νομίζεις τελικά ότι κατέχεις.
Από την άλλη εξοικειώνεσαι και μαθαίνεις στη ροή της έρευνας, του ξυπνήματος, της τήρησης της ζωντάνιας του νου και του πνεύματος, μαθαίνεις στην αποτίναξη του πνευματικού θανάτου που μαραίνει τις αισθήσεις και το ζωντανό το καθιστά μικρό και ασήμαντο.
Η γνώση είναι δίκοπη, ευφάνταστη, γιατί αντιλαμβάνεσαι βάσει αυτής υπό το δικό σου πρίσμα, το γνωστικό αντικείμενο, με τα προσωπικά βιώματα ή απωθημένα, με την προσωπική κουλτούρα και πνευματικότητα. Τούτα όλα δύνανται να την προάγουν και να την απογειώσουν, δύνανται όμως και να την αλλοιώσουν και αντί η όραση να βελτιωθεί να παρουσιάσει διαθλαστικές ανωμαλίες.
Γι’ αυτό παντού ισχύει ο νόμος της σχετικότητας, της μικρότητας, του μέρους και όχι του όλου, του υποσυνόλου. Δεν νοείται σφαιρικότητα, γιατί ο νους δεν είναι άπειρος όπως θεωρούμε, έχει τέλος και δεν καταλαμβάνει, ούτε συλλαμβάνει την άπειρη σφαίρα που τον ξενίζει και τον ξεβολεύει. Διότι το ανθρώπινο δημιούργημα είναι πεπερασμένο, έχει τέλος σωματικό.
Η ανέλιξη, όμως, μιας διανοητικής θρησκευτικότητας, μιας νοερής, προσευχητικής , στερητικής άσκησης σε επιφέρει σε στάδιο που από αλλού επιτρέπεται να αποχωριστείς το μερικό και το λίγο και να γευτείς την άλλη διάσταση, την άλλη πλευρά του σύμπαντος που πιθανόν να αδράξεις κατά την μετάβαση στο αιώνιο…
Ναι εν τέλει η γνώση, όσο και να θεωρεί κάποιος ότι την καταλαμβάνει σε πλάτος, σε μέγεθος και σε ουσία, εξαπατάται γιατί η ανθρώπινη φύση του επιτρέπει έως ένα σημείο, έως μία σημαία να κρατά, έως ένα τρόπαιο εξωπραγματικό να λαμβάνει.
Και σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει η έπαρση να υπερκαλύπτει το αντικείμενο, διότι χάνεται έστω και αυτή η μικρή αξία, ενώ αποκτάς παθήσεις πρεσβύωπα ή μύωπα.
Το όλο εγχείρημα της κατοχής της επιζητά μετριοπάθεια, σύνεση, αυτογνωσία, σεβασμό προσέγγισης, δύναμη μετάγγισης, αναγνώριση και συναίσθηση του περιορισμού, της απασφάλισης του «εγώ», της συναίσθησης του προσωρινού και της μερικής κάλυψης του αφανούς…
Η γνώση μπορεί να καταδικάσει αλλά και να σώσει…αρκεί να καταστεί συνειδητά αυτονόητο, ότι την λαμβάνεις με σύνεση και σεβασμό, ως ο ασθενής το φάρμακο για νόσο και ατέλεια...έως εκεί που σιτίζεσαι στοιχειωδώς και σχετίζεσαι με ένα σφαιρίδιο και όχι με τη σφαίρα αυτή καθαυτή, μέχρι το ανώτερο να επιτρέψει στο κατώτερο να κατέχει τόσο και όσο…
να αντέχει το «πόσο», το μέγεθος, τις αλλοιώσεις, τις προσομοιώσεις, τους αντικατοπτρισμούς, τα είδωλα και τους υπέρμετρους εαυτούς…
Άντα Μαρκαναστασάκη
12/6/2018
