«Η συγχωρητικότητα, ως προσέγγιση μιας πολύμορφης και απολυτρωτικής συζυγίας»
Η συγχωρητικότητα, ως πεδίο ανεκτικότητας της προσωπικότητας των άλλων και βιωματικής συμμετοχής σε έννοιες όπως αυτές της αποδοχής, της ανοχής και της επιείκειας, εμφανίζεται ως μία πολυδιάστατη έκφανση των πτυχών της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην ουσία της και στο βάθος της αντικατοπτρίζει, αντανακλά πολύμορφες και πολύτροπες διαστάσεις μίας ανεπτυγμένης κουλτούρας, ενός υψηλού επιπέδου κώδικα ηθικής, με την πολυεπίπεδη εφαρμογή της να μετουσιώνεται σε σύμβολα, πρότυπα και υποδειγματικούς άξονες συμπεριφοράς.
Η συγχωρητικότητα προϋποθέτει και εσωκλείει στοιχεία όπως αυτά της ενσυναίσθησης, της ωριμότητας, της προσφοράς, της αφιλαυτίας, της τάξης, της ισορροπίας, της απόλυτης εσωτερικής ανάπτυξης αποτάσσοντας συνάμα τον ετσιθελισμό, εγωκεντρισμό, την μικροψυχία, την εγωπάθεια και την αλαζονεία.
Η ανεπάρκεια του ατόμου και η αδυναμία διαχείρισης ενός εγωτικού ψυχισμού, μεγενθύνει τον ετσιθελισμό, την μικροψυχία, την εγωτική και την εγωπαθή συνιστώσα και δεν παρέχει χώρο στην μακροθυμία, στην ταπεινοφροσύνη και στην ανοχή.
Το κέντρο του συλλογισμού εμπράκτως πρέπει να το τοποθετεί κανείς στην έμπρακτη συγχώρεση, στην εναρμόνιση, στην συμφιλίωση, στην αποδοχή του «ούτως έχει», στην ειρήνευση, στην ειρήνη του «εγώ», του «εγώ με το εσύ».
Είθισται στις μάχες και στις νίκες, το λάφυρο της υπεροχής και του ισχυρού να κατακτιέται από το θάρρος, την γενναιότητα και το ατρόμητο.
Στις διαπροσωπικές και ενδοεσωτερικές μάχες, οι ήττες συνυφαίνονται με την απουσία της αποδοχής, της γενναιοδωρίας, του εναγκαλισμού, της απύθμενης και άνευ όρων αλληλοσυσχέτισης.
Η μεγαλοπρέπεια της συγχώρεσης και η μικρότητα της ασυγχωρησίας, ορίζουν και διαχωρίζουν τα κενά και τα αδιέξοδα από την εκ διαμέτρου αντίθετη σκοπιά της καθεμίας εξ αυτών.
Κάνω χώρο για να χωρέσει ο άλλος, για συνοδοιπορία, συνόδευση, σύζευξη, συζυγία: αποστάγματα της αυτής έννοιας…
Μιας και η «βιοαλυσίδα» και ο εκ φύσεως συσχετισμός προσδοκούν την σύμπνοια των πεπτοκότων όντων, το «άνοιγμα» στο όραμα της σύμπραξης και η προοπτική της δίκαιης συνύπαρξης και αυτοδίκαιης περίφραξης του λειμώνα, διακηρύσσει την έννοια της «συγγνώμης» και τις ποικίλες πραγματώσεις αυτής.
Μια ποικιλότροπη θεώρηση και αντιμετώπιση ενός ιδανικού μοντέλου προσωπικών λειτουργιών και εκδηλώσεων που απεικονίζει και απεικονίζεται στην άβυσσο της αξιοσύνης και της αξιότητας συγχώρεσης των σφαλμάτων.
«Η συγχώρεση είναι η τελική μορφή της αγάπης» [Νιμπούρ Ρέινολντ]
Της αυτοθεραπείας, της εκρίζωσης του θυμού, του κακού, της αδυναμίας.
Μία πράξη ελευθερίας, αυτοσεβασμού πάνω στην λεπίδα της δικαιοσύνης και της βαθιάς κατανόησης.
Η αριστοκρατία των συλλογισμών που εν τέλει συνεισφέρει στην απολυτότητα της αξίας της αποδοχής και της πληρότητας της συγκατάθεσης.
Η συμφιλίωσή και η συγκατάβαση, η ομόνοια και η εισφορά της χάριτος αντιγράφουν και αντανακλούν το ίδιο είδωλο, το πανομοιότυπο της συγκατάβασης με την απαλλαγή και της απελευθέρωσης με την αμνηστία.
Το μεγαλείο εν τέλει του αυτοκαθορισμού έγκειται και αποδεικνύεται εξ ορισμού από την πηγή του ακαθάρτου και ποτέ, κατά τον Πλάτωνα, προικισμένου με την δύναμη που περικλείεται εκ φύσεως.
Γι’ αυτό στα άδυτα και τα «κρύφια» της σοφίας και της γνώσης, δηλώνονται και ποιούνται η έκταση και η ουσία της συγχωρητικότητας ως παράσταση και προϋπόθεση της τελειότητας, ως θαυμαστό και θεμελιώδες του άφθαρτου και του αμετάβλητου…
Άντα Μαρκαναστασάκη
9 Απριλίου 2018
