Το νέο και το «αφόρετο» υπερέχει και εξέχει πάντα σε όλες τις γωνιές του «εγώ».

Σε νωχελικές γραμμές ενός εξωπραγματικού αμφιταλαντευόμενου ψυχισμού και μιας ιδιαίτερα ονειρικής φαντασίωσης , ο εαυτός αποζητά να υπερβαίνει το σύνηθες, το απτό, το ευθύγραμμο, το καθημερινό.

Μαγεύεται και γεύεται καθετί που ξεπερνά την παλαιότητα, την συχνότητα, αφουγκράζεται την ποιότητα και την ανωτερότητα, έλκεται από το νεόφερτο, απ,’ ότι και απ’ όσα θα τον σύρουν εκτός σειράς, εκτός της ασφαλούς πλευράς, του μονότονου, του ξεχασμένου και του τσαλακωμένου.

Είναι το νέο που υπερέχει, ένα «αφόρετο» πανωφόρι που σε καλεί να το ψάξεις, να το ράψεις, να το κεντάς, να το επιδεικνύεις…η μυρωδιά του, η έλλειψη της ευλυγισίας του, το παρθενικό άγγιγμα σε καλούν , σε προσκαλούν. Προκαλούν το πνεύμα που ελκύεται από το ανεξερεύνητο, το αγνό, το πρώτο. Και το πνεύμα παρασύρει το αίσθημα. Το αίσθημα της περιέργειας, της αναζήτησης, του «κεραυνοβόλου», του εντυπωσιασμού, του ενθουσιασμού, της νιότης, της απερισκεψίας.

Όλες οι γραμμές φόρτισης που διαπερνούν τους νευρώνες, αντανακλούν και εκστασιάζονται από την σπουδαιότητα, την φωτεινότητα και την λαμπρότητα που διακρίνει μια νέα εικόνα, ένα φρέσκο άγγιγμα, ένα καινούριο τόπο, μια φιγούρα καινούρια, ένα έργο τέχνης άρτι γεννημένο.

Η σειρά αντίδρασης πανομοιότυπη, μέσα από ένα εκχύλισμα ορμονικής, συναισθηματικής έκρηξης και φυσικής υπερδιέγερσης με συμμετοχή όλων των σωματικών οργάνων.

Η πηγή κι η απαρχή της υπεροχής του νέου ερεθίσματος, της νέας οπτασίας, εικόνας, ύπαρξης, θαρρώ πως είναι αυτή η πληρότητα και το δέος της δημιουργίας : του κόσμου , των πλασμάτων, των θαυμάτων.

Η ιερουργία και η δημιουργία επιτελούν την εκ βάθρων ανάπλαση, αναγέννηση, ανασύσταση του φθαρτού, του ξεφτισμένου ή του ανύπαρκτου.

Συστέλλουν και διαστέλλουν μιαν ύλη γιομάτη με εκπλήξεις, αντιδραστικές , υπερφυσικά δοσμένες ιδιότητες. Ένα ανθρώπινο ον που και το ίδιο δημιουργήθηκε από Αυτόν που δεν δύναται να κατανοήσει, να αγγίξει, να αντιληφθεί, προσλαμβάνει όμως τη «μαγεία» του χτισίματος, γιατί και το ίδιο εμπεριέχει το θαύμα της γέννησής του.

Αυτονόητο, λοιπόν, ό,τι του γεννάται μέσα του να συνιστά στοιχείο του, είναι η ίδια του η φύση, είναι φτιαγμένο τοιουτοτρόπως. Το θεριό θα αναζητήσει την λεία, το κυνήγι, η θάλασσα θα απλωθεί στο άπειρο, ο ήλιος θα γιομίσει το στερέωμα, το χάραμα θα αναδυθεί πίσω απ΄τα όρη , τα άνθη θα αποζητήσουν το νερό και το χώμα, το ανθρώπινο πλάσμα τον όγκο και το άπιαστο της δημιουργίας.

Και επειδή η δημιουργία εμπερικλείει το νέο, την γέννηση, ό,τι την εμπεριέχει, την αποτυπώνει, την συμβολίζει, καθορίζει αυτόματα, και ορίζει αυτοδίκαια την έκρηξη, την έκπληξη, τον θαυμασμό ενώπιον του άψυχου ή του έμψυχου δημιουργήματος.

Το νέο και το «αφόρετο» θα υπερέχει πάντα και για πάντα, γιατί κατ’ ουσία ωθεί το υπάρχον σε μιαν αέναη πορεία, σε μια προσδοκία : να φτάσει και ν’ αδράξει το Ανώτατο, το Υπέρτερο, το Άπιαστο, τον ίδιο τον Δημιουργό.

Τα πάντα σοφά γίνηκαν : Η έμψυχη και λογική οντότητα τείνει και ανατείνει σε χαρίσματα και δεξιότητες που εμφυτεύτηκαν εντός του. Κι αυτή χωρίς συνειδητά και απόλυτα να το αντιλαμβάνεται αναζητά την υπεροχή, την τελειότητα, την «αιώνια» νεότητα, την γαλήνη, την απόκοσμη γεύση της κατάστασης του παραδείσου που δεν φθείρει, δεν φθείρεται, μονάχα με αυτή το δοχείο σύρεται στην ευφροσύνη…

Η υπεροχή οδεύει και στοχεύει στην υπερουράνια εισδοχή, είναι η μαγιά, το σκαλοπάτι για να καθοδηγεί και να οδεύσει στην παρθένα και Βασιλική Πηγή.

Α.Μ.
26/1/2019