Τα αλληλοσυνδεόμενα, αλληλοεπηρεαζόμενα τοπία του νου και της καρδιάς συνευρίσκονται, συνταιριάζουν και συμπλέουν στην όλη ενιαία ύπαρξη του ανθρώπου, που εν δυνάμει ανάγεται σε μια τελειωτική και τελειοποιούμενη ανασύνθεση στην σφαίρα της δοξαστικής ετερότητας.
Η συμπλεγματική διάρθρωση και αναδιάρθρωση της ποικιλόμορφης αυτής οντότητας απλοποιείται, συντίθεται, εξελίσσεται, αποφράζεται από νοητικές διασταυρώσεις, συναισθηματικούς συγκερασμούς, που άλλοτε συγχωνεύονται, ανταλλάσσονται και υπερνικούν το φράγμα της δημιουργίας και άλλοτε συνθλίβονται, ερωτοτροπούν, συγχέονται σε φορτισμένα πλέγματα, πνευματικά, αισθητικά, αιωρούμενα.
Αποποιούμενος, από αντίδραση φυσιολογική, ο εαυτός κάθε ανάμιξη στα δυσεπίλυτα, μα παντελώς αφομοιωμένα, διαπλεκόμενα εγερτήρια νοητικά και ψυχικά, φορτίζεται από ενοχές, συστολές , προκαταλήψεις και αποφορτίζεται φαινομενικά και παροδικά από την άρνηση της αποδοχής της σύνθετης πραγματικότητας.
Η ανάταση, η μέθη που επιφέρει η καρδιακή και ψυχική συνθηματολογία στην νοητική υπόσταση είναι δυσκόλως διαχειρίσιμη και προαναγγέλλει συναισθηματικά κενά, έξεις που διανθίζουν τον βίο, τάσεις συντροφικότητας και πλατωνικού ερωτισμού.
Οι κόσμοι και τα τοπία συνάντησης των δύο αντίπαλων σφαιρών, δύνανται να συνεργάζονται και να συστρατεύονται, είθισται όμως να αντιμάχονται δεδομένου ότι συστάθηκαν με την βάση της λογικής και του συναισθήματος αντιστοίχως.
Από την άλλη ο πολύπλοκος δεσμός τους είναι αδιαμφισβήτητος.
Η αναγωγή τους, πάντως, καθόσον ο ονειρικός μετεωρισμός και οι επιθυμίες αναδιαμορφώνονται κάθε φορά, σε επιτασσόμενη βούληση είναι αναπόφευκτη και τολμώ να πω , δημιουργική, αναγεννητική.
Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε φάση όμως της συνεύρεσης των αντίπαλων αυτών σημείων, θα ήταν ωφέλιμο η αποδοχή της οδού εκείνης που οδηγεί σε ψυχική ανασύνθεση και ανακούφιση και όχι σε καταπιεστική επίταξη, αφού η τελευταία θα λειτουργήσει νευρωτικά, θλιπτικά, με απομόνωση, εντάσεις και ανικανοποίητες εξωτερικεύσεις.
Να μην ξεχνάμε ότι ο παλμός, η συν- «φύτευση» και η στοίχιση του νου και της καρδιάς, προήλθαν από Έναν Δημιουργό για σκοπούς τελειότητας, σοφίας και ομοίωσης.
Η αντιπαλότητα και η αντίθεση δεν είναι αφύσικα , ούτε αρνητικά, αλλά γεννούν την αρμονία, την γοητεία όπως ο ήλιος με την βροχή, η ζέστη με το κρύο, το χώμα με το νερό, το ιερό που καθαγιάζει το ανίερο, το κτιστό με το άκτιστο, το φως με το σκοτάδι.
Τίποτα δεν εκτιμάται εάν δεν υφίσταται και προβάλλεται το αντίθετο, δεν προσμετράται εάν δεν απαντάται το αταίριαστο, δεν έχει αξία εάν δεν συναντάται το ευτελές , δεν έχει ομορφιά εάν δεν συνοδεύεται από την ασχήμια.
Τοιουτοτρόπως τα αντιφατικά, αντιμαχόμενα φαινομενικά σημεία και τοπία είναι συνθετικά στοιχεία της δημιουργημένης ύπαρξης, που οφείλουμε να τα αποδεχτούμε, να τα συνταιριάξουμε και να τα αναπλάσουμε με μέτρα και σταθμά ταιριαστά , με εικονοκλασίες ατομικές, με ασχημάτιστα, αβίαστα αποθέματα ψυχικά.
Πάντα σοφώς ποιούμενα και κατά πάντα κινείται η πλασμένη , απύθμενη και ανερμήνευτη νοητική και καρδιακή οντότητα και με αυτή ως πυξίδα αναγόμεθα στα ύψη που της αρμόζουν.
13/6/2019
