Καλημέρα σας. Εύχομαι ο Θεός πάντα στο δρόμο σας.
Ονομάζομαι Ουρανία Νικολάτου-Γαλίτη. Είμαι Στοματολόγος και εξειδικεύομαι στα προβλήματα, που αναπτύσσουν στο στόμα, οι άνθρωποι που λαμβάνουν ή έχουν λάβει στο παρελθόν αντικαρκινικές θεραπείες.
Σήμερα, Εορτή των Ιατρών Αγίων της Εκκλησίας μας, τιμούμε τους Ιατρούς και λοιπούς Υγειονομικούς του Δήμου μας, που θυσιαστικά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εν μέσω πανδημίας και κοροναϊού.
Αν μπορούσα να βάλω ένα τίτλο στην Ομιλία, θα έλεγα «Το άγγιγμα».
Στην Εικόνα, που θα είδατε στην Αφίσα, αλλά και όπως γνωρίζετε, η άρρωστη άγγιξε το Χιτώνα του Χριστού και έγινε καλά.
Ο Χριστός μας άγγιξε με τον πηλό τα μάτια του τυφλού και ο τυφλός είδε, γιατρεύτηκε.
Ο Άγιος Πορφύριος συμβούλευε τους παιδιάτρους, που τον επισκέπτονταν, να χαϊδεύουν πρώτα τα παιδάκια και μετά να τα εξετάζουν για να τα θεραπεύουν.
Ο Απόστολος Παύλος παρότρυνε τους Ρωμαίους Χριστιανούς «Ασπασθείτε αλλήλους, με άγιο φίλημα».
Στην Αμερική, οι ασθενείς, με προχωρημένο καρκίνο, που είχαν καλή επικοινωνία και επαφή με το γιατρό τους, ενώ είχε υπολογιστεί, λόγω του προχωρημένου καρκίνου, ότι θα ζούσαν μήνες, έζησαν χρόνια.
Το Άγγιγμα, λοιπόν.
Και η Ιατρική επιστήμη μας λέει ότι η επικοινωνία, μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα, ένα χέρι, έχουν τεράστια οφέλη για τη σωματική και την ψυχική μας υγεία.
Ήλθε, όμως ο κοροναϊός, η πανδημία και, θα έλεγε κανείς, ότι ανεστάλη η ζωή, σταμάτησε, ευτυχώς «προσωρινά», είμαι βέβαιη.
Αρχίσαμε να ζούμε τη «ζωή από απόσταση» και σε απόσταση τουλάχιστον 1,5 μέτρo ο ένας από τον άλλο. Χωρίς το θεραπευτικό άγγιγμα και την αγκαλιά.

Η καραντίνα
Η λύση της καραντίνας, ένα μέσο πανάρχαιο για την προφύλαξη από τις λοιμώδεις ασθένειες, προτάθηκε και εφαρμόστηκε ως το αναγκαίο μέσο για την προστασία μας, την διαφύλαξη της ζωής μας, της ζωής των παιδιών μας, των παππούδων μας και των φίλων μας, αλλά και για τον περιορισμό της πανδημίας.
Η ανθρώπινη κοινωνία και επικοινωνία τέθηκε υπό τον όρο της «κοινωνικής αποστασιοποίησης - απόστασης», της «απομόνωσης – ο καθένας χώρια, μόνος του» και της «υγειονομικής επάρκειας».
Στις πόρτες των ιατρείων, με στόχο την «υγειονομική επάρκεια» βλέπουμε ταμπέλες, που γράφουν «τηρούνται όλα τα μέτρα της υγιεινής και προστασίας από τον COVID».
Μας βεβαιώνουν ότι θα εξεταστώ χωρίς να ακουμπήσω τον άλλον, χωρίς εμένα να με ακουμπήσει κανείς για να προστατευθεί η υγεία μου! Ο συνωστισμός, το άγγιγμα φαίνεται ως κίνδυνος, μία απειλή.
Οι ασθενείς αποφεύγουν να επισκεφθούν το γιατρό στο νοσοκομείο.
Η μείωση της προσέλευσης των ασθενών στα νοσοκομεία είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε μεγάλες καθυστερήσεις στη διάγνωση σοβαρών νοσημάτων, όπως ο καρκίνος. Αυξήθηκαν οι ασθενείς, με «προχωρημένη νόσο».
Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό της καθυστέρησης της επίσκεψης στο γιατρό, μειώθηκε η επίπτωση του καρκίνου του πνεύμονα, ενώ, απλά, δεν πήγαν οι ασθενείς στο γιατρό για να εξεταστούν!
Με την καραντίνα η ανθρώπινη αλληλεγγύη έγινε κάπως διαφορετική.
«Πρέπει να σε προστατεύσω από μακριά. Αν σε πλησιάσω, αν έλθω κοντά σου, μπορεί να σου κάνω κακό, μπορεί να σου κολλήσω τον ιό. Το ίδιο και εσύ».
Ο «άλλος» πλέον, δεν είναι ο πλησίον συναγωνιστής στο κοινό κακό. Είναι η απειλή μου.
Ο κοροναϊός, αντί να μας ενώνει, όπως άλλη απειλή, πχ ένας σεισμός, μια πυρκαγιά, μας κράτησε χώρια, ο καθένας μόνος του, μας απομόνωσε; Με όλες τις επιπτώσεις που έχει αυτό το «χώρια» στην σωματική και ψυχική μας υγεία.
Δεν μας αγγίζει κανείς! Χάθηκε η έννοια του πλησίον; Πως θα μπορέσω να αγαπήσω τον πλησίον και να προσφέρω, αν τον φοβάμαι, μην κολλήσω;
Ο ερχομός του κοροναϊού σήμανε το τέλος της χειραψίας και του ασπασμού; Όχι!
Ευτυχώς ήλθε το εμβόλιο!

Σήμερα τιμούμε τους υγειονομικούς του Δήμου μας.
Μετά το Άγγιγμα του Θεού, είναι το Άγγιγμα του γιατρού.
Λέγεται ότι ο γιατρός και η Ιατρική δόθηκαν στον άνθρωπο από το Θεό.
Έτσι γίνεται κατανοητή η θεόπνευστη φύση της ιατρικής επιστήμης και η ιερότητα της ιατρικής πράξης.
Στον Όμηρο λέει ο Στρατηγός στους Αξιωματικούς του: Προσέχετέ τον αυτόν, προστατέψτε τον, Ιητρός ανήρ, πολλών αντάξιος άλλων. Δηλ. μην τον βάζετε μπροστά, στη μάχη, αυτόν, φυλάξτε τον, διότι είναι Ιατρός και κάνει για πολλούς.
Σήμερα, πάντως, στην περίπτωση της πανδημίας και της προστασίας της ζωής από τον κοροναϊό, η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν ίσχυσε για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους οδοντιάτρους, τους φαρμακοποιούς και λοιπούς επαγγελματίες υγείας.

Οι γιατροί και όλοι οι υγειονομικοί δεν μπορούν, εξ αντικειμένου, να βάλλουν σε προτεραιότητα την προστασία και την ασφάλεια της δικής τους ζωής, διότι αν το κάνουν θα καταρρεύσει το σύστημα Υγείας και θα παύσει να υπηρετείται η προστασία της ζωής.
Η «κοινωνική αποστασιοποίηση» για να προστατέψουμε την Υγεία μας και τη ζωή μας στηρίχθηκε στην ικανότητα και την επάρκεια του Υγειονομικού Συστήματος και των γιατρών, ώστε να αντέξει.
Όλοι έχουμε διαπιστώσει τη θυσιαστική προσφορά και τη ζεστή υπηρεσία του προσωπικού των νοσοκομείων μας και μάλιστα με υψηλό κόστος για τη δικής του Υγεία, όλο αυτό τον καιρό!
Στην Εκκλησία μας οι γιατροί και οι Ιάτραινες-γιατρίνες, Νοσηλεύτριες και Μαίες που αγίασαν είναι πολλοί και πολλές. Εγώ γνωρίζω, αρκετούς χειρουργούς, που προσεύχονται, πριν μπουν στο χειρουργείο. Πιστεύω ότι αυτό έχει κάτι από αγιότητα.
Ο Άγιος Λουκάς, από τη Συμφερούπολη, πριν χειρουργήσει, έκανε ένα σταυρό με το βάμμα ιωδίου στον ασθενή του.
Ο Άγιος Βασίλειος, που ίδρυσε τη Βασιλειάδα, οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής, ο Άγιος Στυλιανός, που θεράπευε παιδάκια, ο Άγιος Παντελεήμων, και πολλοί άλλοι γιατροί αγίασαν.
Θα ήθελα να αναφέρω και λίγες από τις γυναίκες, τις Ιάτραινες, όπως οι Αγίες, η Ζηναίς, Φιλονίλλα, η τυφλή Ματρώνα, η Σοφία η Ιαματική, η σύγχρονη Αγία Γερόντισσα Γαβριηλία, φυσικοθεραπευτής, η Αγία Ολγα, η Μαία, η Αγία Ζηνοβία, θεραπαινίς, δηλ. υπήρξε η πρώτη σημερινή νοσηλεύτρια.
Και να μην ξεχάσουμε και τον Άγιο Αντύπα, τον Οδοντίατρο, που ασχολήθηκε με τις παθήσεις των δοντιών και του στόματος.
Οι Άγιοι γιατροί προσέφεραν ιατρική περίθαλψη, αλλά και στέγη, τροφή, όπου μπορούσαν. Λειτούργησαν με κίνητρο τη συμπόνια και την προσφορά στον πλησίον! Τέτοια είναι και η θυσιαστική προσφορά των γιατρών μας, ειδικά σήμερα, εν μέσω πανδημίας και κοροναϊού.
Μια ευχή
Θα ήθελα να ολοκληρώσω την παρουσία μου εδώ, με μια ευχή:
Αν κάποιος από εμάς αρρωστήσει και χρειαστεί να πάει στο γιατρό, στο νοσοκομείο, ας είναι όσο πιο συγκαταβατικός και υπομονετικός μπορεί με το γιατρό που θα τον φροντίσει, παρά την δική του αδιαθεσία.
Οι γιατροί στα νοσοκομεία, ειδικά στα Ογκολογικά Κέντρα, όπου συζητώ με γιατρούς ογκολόγους, στο πλαίσιο της δουλειάς μου, είναι στα όριά τους. Έχουν ανάγκη από το χαμόγελό μας και την υπομονή μας. Έχουν ανάγκη από τη δική μας υποστήριξη.

Οι ασθενείς με καρκίνο είναι πολλοί
Μέχρι το 2040, δηλαδή λιγότερο από 20 χρόνια, αναμένεται 60% αύξηση του αριθμού των ατόμων με καρκίνο.
Υπολογίζεται ότι 2 στους 10 άνδρες ή γυναίκες θα αναπτύξουν καρκίνο στη ζωή τους. Αυτοί μπορεί να είναι δύο από τους δέκα δικούς μας ανθρώπους, φίλους ή γείτονες.
Και ο καρκίνος δεν είναι μόνο για τον ένα, τον ασθενή, είναι η αρρώστια για τους πολλούς, όλη την οικογένεια, τους φίλους, τους γείτονες.
Αν ακούσουμε ή γνωρίζουμε ασθενή με καρκίνο, που κάνει χημειοθεραπείες, στην πολυκατοικία μας ή στη γειτονιά μας, ας του χτυπήσουμε την πόρτα, να φορέσουμε τη μάσκα μας και να του κάνουμε παρέα.
Να του ψωνίσουμε από το φούρνο το ψωμί, να του δώσουμε, αν μπορούμε, κάτι που ίσως χρειάζεται.
Ευχαριστώ
Τελειώνοντας, σας ευχαριστώ για την τιμητική πρόσκληση, την Εκκλησία μας, τον Άγιο Γεώργιο, τον Πατέρα Μιχαήλ για το εξαιρετικό βοήθημα, τη Διατριβή περί των Γιατρών Αγίων της Εκκλησίας μας, και το παράρτημα της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας - ΕΑΕ Φιλοθέης Ψυχικού.
Ειδικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο της ΕΑΕ, Ιατρό κο Ευάγγελο Φιλόπουλο, ένα ζωντανό παράδειγμα προσφοράς, την Πρόεδρο του Παραρτήματος κα Αναστασία Αγγελάκη και τον Δήμαρχο κο Δημήτρη Γαλάνη, θερμό υποστηρικτή των εκδηλώσεων της ΕΑΕ, αλλά και της Εκκλησίας μας.
Και ιδιαίτερα θέλω να αναφέρω και να ευχαριστήσω την Υπουργό Υγείας κα Ζωή Ράπτη, Υπεύθυνη του Τομέα της Ψυχικής Υγείας του Υπουργείου. ΟΙ δράσεις της και το συνεχές ενδιαφέρον της, που τόσο το χρειάζεται, αυτό τον καιρό, η κοινωνία μας, και ειδικά οι νέοι μας, συγκινούν!
Είμαι βέβαιη ότι ο συλλογικός μας «βίος» θα ξαναβρεί το, πρόσκαιρα, χαμένο Κέντρο του και θα διακρίνουμε στις Πλατείες το νόημα του βίου μας και όχι την απειλή του συνωστισμού.

Χρόνια πολλά στους Υγειονομικούς του Δήμου μας!
Χρόνια πολλά σε όλους, Καλή Κυριακή.