Εγκατασταθήκαμε στο Νέο Ψυχικό αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Νεόκτιστη πολυκατοικία, διαμπερές οροφοδιαμέρισμα, στο οποίο είχα –για πρώτη φορά- δικό μου δωμάτιο...Η χαρά μου ήταν ανείπωτη… Επιτέλους, θα είχα τον δικό μου χώρο, θα εξασφάλιζα και θα περιφρουρούσα την ιδιωτικότητά μου… Σπουδαίες στιγμές για μια έφηβη…
Ξεκίνησα σχεδόν αμέσως, από τις πρώτες κιόλας μέρες, μοναχικούς περιπάτους, για να γνωρίσω την νέα μου γειτονιά. Σύντομα ανακάλυψα κάτι όμορφα, χαμηλά μικρά σπίτια, νοικοκυρεμένα και φρεσκοασβεστωμένα, τα οποία, όπως έμαθα αργότερα, ήταν από τα πρώτα προσφυγικά. Όλα είχαν μεγάλη αυλή, συνήθως με συκιές και οπωροφόρα δέντρα. Γυναίκες κάθε ηλικίας καθόντουσαν έξω, πίνοντας καφέ και συζητώντας πρόσχαρα. Το χάσμα των γενεών γεφυρωνόταν με ένα φλιτζάνι αχνιστό, ελληνικό καφέ. Τότε δεν κατέφευγαν οι άνθρωποι σε ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές, όπως στις μέρες μας…
Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα, απλά κι ανεπιτήδευτα… Το Νέο Ψυχικό άρχισε να αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Καινούργιες οικοδομές ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια σε κάθε δρόμο. Σύντομα τα προσφυγικά σπίτια άρχισαν να εξαφανίζονται, το ένα μετά το άλλο. Αντικαταστάθηκαν από τετραώροφες, ομοιόμορφες πολυκατοικίες, ικανές να φιλοξενήσουν περισσότερους κατοίκους, που εντωμεταξύ κατέφταναν και εγκαθίσταντο μόνιμα στην περιοχή…
Στο κέντρο του μικρού μας τότε προαστίου πρωτοαντίκρισα το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, κτισμένο παραπλεύρως του σημερινού, μεγαλόπρεπου και δεσπόζοντος στην περιοχή ναού. Εφημέριος ο πρεσβύτερος παπά Νικόλας, μας καλωσόρισε και μας αγκάλιασε στην νέα μας Ενορία. Αρχίσαμε, η μητέρα μου κι εγώ, να συμμετέχουμε στις θείες ακολουθίες. Στη σιγαλιά και το ημίφως της εκκλησίας έβρισκα τον εαυτό μου και συνομιλούσα με τον Θεό, την Παναγία και τους αγίους. Ο Αϊ Γιώργης ήταν ένας χώρος, που πάντα με ανάπαυε… Έγινε ο προστάτης άγιός μας, εκεί που καταφεύγαμε και ζητούσαμε τη μεσιτεία του, σε χαρές και σε λύπες. Εκεί προσευχόμουν στον Άγιο, μαθήτρια ακόμα στο γυμνάσιο, να μου δίνει δύναμη στις μελέτες μου και να μου φέρνει επιτυχία στις εξετάσεις και τα πολλαπλά διαγωνίσματα του σχολείου. Και ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος ήταν πάντα εκεί, αρωγός και συμπαραστάτης μου, γοργοεπήκοος σε κάθε μου δέηση. Ας είναι πάντα δοξασμένο το όνομά του…
Σύντομα άρχισε να κτίζεται νέος ναός, δίπλα στο αρχικό οικοδόμημα. Αξιωθήκαμε να τον δούμε να μεγαλώνει και να «αντρώνεται». Και, ακόμα μεγαλύτερη ευλογία, πολλά χρόνια αργότερα, να εγκαινιάζεται με μια λαμπρή και κατανυκτική τελετή. Χαρά και συγκίνηση μεγάλη για όλο το εκκλησίασμα… Ο νέος αρχιμανδρίτης πατήρ Μιχαήλ, προϊστάμενος του ιερού ναού, μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά του, όταν ευλογούσε με Άγιο Μύρο τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – Ανατολή, Δύση, Βορρά και Νότο-. Και μαζί όλοι εμείς, που δοξολογούσαμε τον Αϊ-Γιώργη μας, τον δικόν μας Άγιο, τον πολιούχο μας… Σύντομα άρχισα να γνωρίζομαι με τους συν-ενορίτες μου. Η κ. Γεωργία, η Αδαμαντία, η κ. Δέσποινα, η κ. Ελισάβετ, η κ. Καλλιόπη και τόσοι άλλοι, που δεν ξέρω τα ονόματά τους, έγιναν αγαπημένοι φίλοι και συνοδοιπόροι λατρείας στην εκκλησία μας Κυριακές και γιορτές. Είναι όλοι παρόντες στα Εσπερινά Κηρύγματα, στις βραδιές Φιλαναγνωσίας, στα γεύματα αγάπης, στις χοροεσπερίδες και τα μπαζάρ. Συμμετέχουν με χαρά και προσφέρουν από το υστέρημά τους, για να ολοκληρωθεί η εικονογράφηση του Ιερού Ναού, που μόλις ξεκίνησε, και να πραγματοποιηθούν απρόσκοπτα οι πολλαπλές, φιλόδοξες δράσεις της ενορίας, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του προϊσταμένου ιερέα του Αι-Γιώργη. Είμαστε όλοι ένα σώμα εν Χριστώ και είμαι τόσο ευγνώμων, που συναποτελώ μέλος του. Είθε ο Άγιός μας να μας σκέπει και να μας ευλογεί πάντα ακάματα και πατρικά... Άγιέ μου, πρέσβευε υπέρ όλων ημών...
Φωτογραφία -> Ο παλαιός ναός του Αγ. Γεωργίου και η ομώνυμη πλατεία στο Νέο Ψυχικό...
Φωταυγή Σταθοπούλου
